Ne çok gidenimiz var? Ne çok gitmişler bizden?

Gitmek; tek bir kelimeye bir hayat saklamaktır.

Gitmek; kardeşi bir kan davasında öldürülmüş, babası ve annesi bundan bir hafta sonra ölmüş bir annenin, kocası ve iki oğlunu bir akşam yemeğinde aynı sofrada görme mutluluğunu son defa görme anısıdır. Bir daha o sofra, hiç olmamıştır.

Gitmek; gidenlerden bir daha hiç haber alamamaktır. Gidene ait giysilerin, kitapların, fotoğrafların, uzak öğrenci evlerinde kalmasıdır. Yıllar sonra bile bir araya toparlanamazlar. Gitmek, gidenin nasıl gittiğini hiç öğrenememektir.

Gitmek; yarım kalmasıdır her şeyin. Her şeyin bölük pörçük olmasıdır. Haberler bölük pörçüktür, bilgiler yarım yamalak. Herkesin her şeyi bilip, kimsenin tam olarak anlatamamasıdır. Kalanın her şeyi anlayıp, kendine itiraf edememesidir.

Gitmek; gidenle ilgilidir elbet. Ama en çok kalanın hayatına akseder. En çok kalan, gitmeyi düşünür.  Giden, bıraktığı hayatın dışına çıkar, o hayat, her şeyiyle kalana kalır.

Gitmek; kalanın bir fazla yaşamasıdır. Hayattaki bir eksiği tamamlama çabasıdır. O eksik; ağır bir yüktür. Çünkü sadece bıraktığı hayatın ağırlığı değil, gittiği hayatın da taşınması gereken bir ağırlığı vardır.

Gitmek; bir dağı sırtlamaktır. Ama kalanların yüreğini de dağlamaktır. Gitmek; her yerde ardından bekleyişi getirir. Oysa bu coğrafyada gitmek; beklememeyi öğrenmektir.

Gitmek, ne kadar çok şeyi kapsıyor? Ne kadar isim, ne kadar hayat içeriyor, tek bir kelime? Gitmek; unutturmamaktır. Kana bulanmış bir tarihi, talan edilmiş bir coğrafyayı hatırlatmanın başka bir şeklidir.

Gitmek; kalanlara gelecek umududur. Bir çığlıktır, yankısı çığlarla gelen. Bir nehrin yatağında çağlamasıdır, sonu engin denizlere varan.

Gitmek; sahipsiz bir sızıdır. Gece ayazıdır, karlı bir yamaçtır. Serin bir bahara sevdalanmaktır. Bir newroz sabahına, uykusuz uyanmaktır. Görkemli bir govende, teklifsiz katılmaktır.

Gitmek; bir çöplükte, koyun koyuna gömülmektir. İsminin yazılacağı bir mezar taşından vazgeçmektir.

Ne çok gitmişler bizden? Ne çok gidenimiz var?