benim şiirlerim var
elleri arkadan kelepçelenmiş kelimelerle

şiirlerim diyorum
reşit değil
hepsi çocuk ve cezaevlerinde

kimisi sokak ortasında
ekmek bıçağı ile doğranmış
kan akar
kimisi namlunun ucunda
kadın

şiirlerim
susamış işkencelerde
renkli gözlerinden vurulmuş
şifreleri kırılmış ülkenin zebanilerce

pılını pırtını topla
parıl parıl bereketli topraklarını terk et
sonbahar yaprağı gibi kuru
öl denilir

şirlerim
fişeğin kapsülü batmış şakağına
göğsünde ölümün pusulası

kuğu gibi yüzmez işte ölüm
denizi
suyu yok

çünkü namlu şekerden yapılmadı
kurşun çikolatadan

adını koyabilsen
yalan yanar
adını koyabilsen
zülüm bir lokmanın arasında çiğnenir

kolonya döksen silinmez açılan yaralar

şiirlerim
hudut şeritlerinde
çocukların gülüşüne kapılır oysa

bazen de ben vurulurum gözlerinin serininde
bazen de ben
eğer gibi bir kuş zerdali dalını
boynumda yuva yapmış dudakların

şiirlerim
annelerin ciğerine çökmüş çocuk kokusu
devlet ajanslarında terörist havadis
kimiz biz
kimiz
çakmak çakarak yakıyorsunuz

tekrar çocuk gibi oluyorum
doğrudan seviyorum etrafımı
kiminin sesi uzun cümlelere uyar
kiminin kalbi atmaktan vazgeçer tanıdıkça acıyı

ölüm tehdidi olur
ülkesini seven çocuklar
oysa diğer çocuklarda severse ülkesini
kimse yaşamaktan korkmamalı
çünkü sevmek devrimdir

şiirlerim
örtbas edilmiş cinayetlerin tanığı
sanığı
hakikatin kalbi

ekmek kokar akşam yoğrulmuş hamur
işçilerin alnında ter
patronlar cilalanmış kundura sahibi
ve parfümleri
zehir kokar

sevgilim
şiirlerim senin büyünün ilhamı
su yüzlüm
kalbimin dağı şiirlerim var benim
şiirlerim

kimsesizlerin kimsesi