Anne, baba ve çocuklar…

Hayattaki en önemli ilk ilişki ebeveyn çocuk ilişkisidir. Hayat boyunca kurulacak diğer ilişkiler için referans noktamızı ebeveynlerimizle kurduğumuz ilişki oluşturur. Çocuklarınızın zihninde anne babayla geçirilen keyif mutluluk anıları ne kadar çok olursa hayat onlar için o kadar umut verici olur. Onlarla gülün, onlarla kahkaha atın, onlarla oynayın, onları kucaklayın ve sevginizi gösterin. Sevgi kadar sınıra ihtiyaçları olduğunu unutmayın. Otoritenizi ve sınırınızı da koyun. Ama otoritenizle rencide etmeyin. Çocuklarımızla geçirdiğimiz yakın anlar hepimiz için paha biçilmezdir. Bağ kurmak bizim için olduğu kadar çocuklarımız için de gereklidir. İlişkimiz güçlü olduğunda aynı zamanda güzel de olur, yani ne kadar çok verirsek o kadar çok alırız. Belki de ebeveynliğin onca fedakârlığa değmesinin sebebi budur.

Doğduğu andan itibaren çocuk en büyük desteği anne ve babasından alır. Çocuk, kendini ifade edebilmeyi, kendi kendini yöneten bir birey olabilmeyi ailesinden öğrenir. Çocuk yaşam biçimlerini taklit yoluyla öğrenir.

Bu öğrenme süreci içinde, onun, sevgiye güvene yani çevresindekilere inanmaya, bağımsızlığa ve büyüdükçe bazı şeyleri kendi başına yapabilmeye ihtiyacı vardır. Küçük yaştan itibaren çocuğa, yaşına, yeteneğine ve cinsiyetine uygun görev ve sorumluluklar verilmezse, güven duygusu pekiştirilmemiş olur. Bu da çocuğun bağımlı ve beceriksiz bir birey olmasına sebep olabilir.

Ebeveynleriyle arasında güçlü bir bağ olduğunu hisseden çocuklar, ebeveynleriyle işbirliği yapmak ister (eğer yapabilirlerse)

Ebeveynliğin yaptığımız en zor iş olduğunu düşünürsek, çocuklarımızla güçlü bir bağ kurmanın tek yolu, bağ kurduğumuz günlük alışkanlıklar edinmektir.

1.Bol bol sarılın.

2. Oyun oynayın.

3. Etkileşimde bulunurken teknolojiden uzak durun.

4.Birebir geçirecek zamanlar yaratın

5.Duyguları memnuniyetle karşılayın.

6. Dinleyin ve empati kurun

Başarılı anne-babalar, çocuğunun kendi kendisini denetlemesini ya da ahlak gelişimine ortam hazırlayan, çocuktaki sorumluluk duygusunu geliştiren, olayların sonuçlarıyla onları baş başa bırakan, onlara hak ve özgürlüklerinin sınırını öğreten, çocuklarına korku silahını çevirmeksizin, kendi kendilerini disipline eden ve düşüncelerini özgürce anlatabilen birer birey olarak yetişmelerine imkan hazırlayan kimselerdir. Kısacası, anne-baba, çocuğa sevgi veren, girişim yeteneğini ve özgüvenini kazanabilmesi için onu destekleyen kişiler olmalıdırlar.

(UZMAN PSİKOLOG ÇİÇEK GÜNEÇ AKA)