Zap Suyu Kan Akıyor Baksana
Tarih 17.08.2006. Aşağı Üzümcü mevkii. Jandarma Karakoluna
Vadiye derin bir sessizlik hâkim. En ufak bir hareketlilik sezilmiyor. Bütün mahlûkat uykuda sanki. Kuşlar ötmüyor. Köpekler havlamıyor. Sinekler uçmuyor. Bir yaprak bile kımıldamıyor. Tabiat; kör, sağır ve dilsiz
Bunaltıcı, buğulu bir hava var. Zap suyu, ağır ağır akıyor. Yorgun, bitkin; ama ıssız, sinsi, kurnaz. (bir yılan gibi) Suyu alabildiğine az, aheste; ama nedense ürpertici, korkutucu. Ağır bir yükün altında sendeler gibi. Gidip uzansan götürmez, sürüklemez bile, o denli halsiz. Ah keşke dilin olsaydı da fısıldasaydın şu sıkışıp kalan gönlüme! Anlatabilseydin bu esrarengiz haleti! Bu ıssızlığı, bu sessizliği, üzerine çöreklenen bu karamsar atmosferi, akışındaki bu durgunluğu, bitkinliği
Neden bugün bu kadar düşman görünürsün? Etrafına savurduğun her bir dalga, ölüm kusuyor sanki, ölüm üfürüyor! Ölüm renginde akıyorsun bugün. Ölüm kadar ürkünç, ölüm kadar sessiz, ölüm kadar acı ve/fakat ölüm kadar gerçek
Sabahın erken saatleri. Hava serin; ama nedense farklı bir serinlik var bugün. Yılankavi Van-Hakkâri yolu sakin. Arabalar tek tük gelip geçiyor, ağır, yavaş. Ama içlerinden biri var ki uçuyor. Kanatsız bir uçak gibi. Şoförün gözü dönmüş, hiçbir şey görmüyor. Gaz pedalına bastıkça basıyor, neredeyse kıracak. Daha çok basıyor. Daha hız, en hız. İbre 200ü gösteriyor. Ötesi yok. An be an hızlanıyor araba. Ama o yavaş gittiğini zannediyor, çok yavaş. Gizli bir güç sanki daha bir basıyor ayağını. Ayağı düşmüyor gazdan. Aksine daha bir sıkıyor. O ayağını çekmeye çabalıyor; ama nafile, ayağı gaz pedalıyla bütünleşmiş gibi. Olmuyor, çekemiyor, bırakamıyor. Damarlarının tüm kanı çekilmiş gibi, ayağı öylece kalmış, kımıldatamıyor. Ne geri alabiliyor, ne ileri. Sahne öylece donmuş. Sanki Azrail geçmiş direksiyona. Azrail sürüyor arabayı. Yol bitmiyor. Uzadıkça uzuyor. Yol, hep yol, sadece yol, daima yol
Dakikalar geçiyor, saatler geçiyor. Yol bitmiyor. Biri yolun öbür ucundan tutup çekiyor gibi. Gidildikçe daha bir uzuyor. Uzuyor, uzuyor, uzuyoooooor
Arabanın yükü çok pahalı. İçinde tam beş can taşıyor. Birbirinden değerli beş can. Bre gafil şoför dikkat et, beş can taşıyorsun, emanet beş can. Canın telafisi olmaz, kanın telafisi olmaz. Dikkat et! Dikkat! Ama ne çare! Duymuyor, hissetmiyor, görmüyor. Kaskatı kesilmiş. Taş oluvermiş.
Azrail sinmiş, ölüm kokulu Zap vadisine. Vazgeçmek olur mu? Asla aksatmak olmaz, ertelemek olmaz, caymak hiç olmaz. Azrail, hadi bir olsun! Olmaz. İki olsun! Olmaz. ÜÇ
Bak bunlar memur. Toplu eyleme girmesin sonra. Yakma yüreğimizi, yakma Azrail!
Son viraj. Karakola
Büyük uğraşlardan sonra onlara da ulaşılıyor. Ah ne çare! Azrail çoktan emanetini almış. Bilânço çok ağır: tam üç can. Hala cesetleri sıcak, son nefeslerini vermekteler. Ömür mürekkepleri tükenmek üzere. Dünyaya son bir bakış. Hafif bir gülümseme ve ebedi dalış.
Ansızın derin bir sessizlik kaplıyor vadiyi. Bütün sesler kesiliyor. Diller susuyor. Çığlıklar, feryat u figanlar ıssız bir sessizliğe dönüşüyor. Zap suyunun akışı yavaşlıyor, suyu azalıyor. Az önceki hırçınlık dinginliğe bırakıyor yerini. Elinden gelse duracak, akmayacak. Zap suyu sessiz; ama kanlı akıyor. Bütün tabiat vazifesini yerine getirmenin rahatlığıyla durgun bir hal alıyor. Engin bir sessizlik
Yan yana dizili üç ceset
ve yüreğimiz yangın, ciğerimiz pare! Sular durmuş, nehir kızıl renge boyanmış. Zap suyu kan akıyor baksana. Zap suyu kan ağlıyor. Her mevsim boz bulanık, her mevsim ölüm renginde. Her mevsim kan akıyor Zap suyu.
Üzerinden tam bir yıl geçti. Ama Zap suyu hala kan akıyor gözümde ve hala kan damlıyor yüreğim.
Ne zaman Aşağı Üzümcü mevkiine girsem bir sancı saplanır yüreğime, sıkışır kalbim, soluğum çıkmaz, bir hıçkırık düğümlenir boğazımda, konuşamam, ağlamaklı olurum. Ürkek bir gözyaşı yavaşça süzülür yanağımdan.
Ne vakit Zap vadisine girsem, bir haşyet kaplar yüreğimi, bir ürperti alır içimi. Bedenimden tüm kanlar çekilir gibi