Yine dört bir yanımızda ölüm var.
Cenazeler, tabutlar, merasimler, yaslar…
Canlar yok oluyor göz göre göre…
Biri Mehmet diğeri Egit
Vuruyorlar birbirlerini alınlarından...

Ölüm bu topraklarda kol gezdiğinden beri sevdanın diline kelepçe vurduk.

Lal oldu dilleri Mezopotamya’daki tüm sevdalıların.

Önce ‘kan’, sonra ‘göz yaşı’ ve ardından ‘yas’…

Aşk bu bilindik 3 kelimenin oluşturduğu üçgenin arasında hapis yatıyor yüzyıllardır.

Şahdamarından vurdular yasak sevdaları.

Ne demek sevda, ne demek aşk?

Hep kısa sürdü gülmeleri aşıkların.

Ve her aşkın büyüsü yasların arasında yapılan düğünlerle kaybolup gitti.

Aşk ölümle anılıyor bu topraklarda.

Ölürsen üstündeki toprağa aşık olursun.

Ölmezsen...

Sonra kaybolursun geçmişin tüm ezikliği ile kahramanca.

Ne demek kahraman olmak?

Öldürmek mi, Sevmek mi?

Sevilenler kahramanıdır yüreklerin.

Ne büyük kahramanlıktır sevmek.

Bir kızı sevmek, ya da bir erkeği!

Dağı sevmek, taşı toprağı…

Silahı, süngüyü, mevziyi…

Ama yok yok yasak sevmek bu topraklarda.

Kızı da, erkeği de, dağı da, toprağı da, sevmek risk almaktır.

Ölüm var çünkü.

Yasta bu topraklar yüzyıllardır.

Dizildik sıraya, gazabını çekiyoruz kutsal sevdaların.

Toprağa düşen kan yeşeriyor ey halkım!
Kan ölümdür,
Ölüm çaresizlik.
Evet, sıraya dizildik,
Bu gün benim yarın sen!
Unutursan,
Sevgiyi de kaybetmiş olursun kendini de.

Kendini de unutursun bir kayının dibinde,
Ya da uçurumun...
Ne fark eder eğer unutulmuş olan sensen,
Var say ki bir kasrın en egzotik yamacında...
Bulmalısın kendini uyan!
Ölüm açıyor toprak,
Toprağı tırnağınla kazı,
Kan kurusun!

Yas, yasak, yasaksız…
Öl, ölüm, ölümsüz…
Sev, sevgi, sevgili...