Ey cihan!
kapat içindeki
karanlık odaların kapılarını
Pencerelerini ört
Işık girmesin içeri…
Herkes birbirini vursun
Kan gözyaşına boğulsun
Ölüm ölüm olsun
Hançerler karanlıklar için çekilsin
Kitaplar yakılsın
Dünyanın dönüşü kanla hatırlansın
Dikkat et
Tek bir ışık bile süzülmesin içeri
Sakın ha...
Sakın!
Benim görmediğim ışığı kimse görmemeli
Kimse benden daha masum değildi,
Kimse kimsenin kimsesi değil artık…
Tıpkı benim kimsem olmadığı anda,
Kimsesizliğin bombalarında kül olduğum gibi…
Adımı hiçbir Anadolulu ağzına almasın,
Adımı hiçbir Asyalı, Avrupalı ağzına almasın,
Adımı adı olanlar ağzına almasın…
Sakın! !
O insanlar ki katledilişimi seyrettiler!
O insanlar ki cesedimi çiğnediler!
O insanlar ki hala ders almadılar!

Adem’in oğulları;
Adımı ağzınıza almayın…

Ben öldüm diye öldürmeyin birilerini
Sırf ben ölmüşüm diye kimseyi yargılamayın
Zira siz soyumun katledilişine
Soyumun ezilmesine
Soyumun soysuzlaştırılmasına
Hep
Ama hep
Seyirci kaldınız…
Bana ve fotoğrafıma her bakanın
defalarca
yüzüne tükürdüm,
Sadece
kollarında öldüğüm kişi hariç…

Beni hatırlamadınız
Değil mi ey nainsanlar
Benden sonra ışığın girmesini istemediğim
Odalılar
Beni hatırlayamazsınız
Sadece leşimi gördünüz..
Kiminiz sevindi
Kiminiz kahpe gözyaşları döktü
Kiminiz beni kullandınız
Öz kardeşlerim bile sustu, birleşmedi…
Bakmayın öldüğüm yerin
sürekli anıldığına
Ben gittiğimde zaten
adı bile kirlendi…
Tarihi bir utanç yaşadınız
Akıllanmadınız
Birgün sizden öcümü alacağım!

İşte o gün;
'Ben Kürdüm!' diyebileceğim...
İşte o gün; “Ben Halepçeliyim!” diyebileceğim…

* Halepçe anısına...