Ey halkım, bir kez daha, çocuklarının ölülerini gönderiyorlar sana. Bir kez daha, ağıtlar düşüyor payına. Omuzlarına yeni tabutların yükü binecek, yeni isimler haykıracaksın.

Ey halkım, binlerce yıldır öbek öbek, aşiret aşiret, kavim kavim ayrılmışken, öldürerek birleştiriyorlar seni. Yavaş yavaş azaltarak, çoğaltıyorlar seni. Ölümle sınıyorlar, ölümle ölçüyorlar, ölümle pişiriyorlar seni.

Ey halkım, sınır sınır parçalanmışsın, darmadağın coğrafyan. Atlarının nallarıyla eşmişler toprağını, paletleriyle, lastikleriyle, uçak sortileriyle. İçine sinmiş kahrolası bir kabullenmişlikten, ölümle irkiliyorsun.

Ey halkım, açlığın, yokluğun, yoksulluğun kıskacında kalmışsın. Çocuklarının ölü gözlerinde ancak görmüşsün düşürülmüşlüğünü. Ölümle anlamışsın kaybettiklerini.

Ey halkım, hep başkasına parya olmuşsun. Hep başkalarının savaşlarında, hep başkalarının hesaplarında paralamışsın kendini. Bir ölümler kalmış senin payına.

Ey halkım, şarkılarını unutmuşsun, anılarını unutmuşsun, dilini unutmuşsun. Şimdi ismi Kürtçe olan ölü çocuklarınla hatırlıyorsun. Ağıtlarla hatırlıyorsun dilini, Kürtçe ağlıyorsun.

Ey halkım, karla kaplı dağlarının, zozanlarının isimlerini, orda ölen çocuklarının isimleriyle öğreniyorsun. Her dağın bir hüzün, her zozanın bin feryat taşıdığını, ölümle anlıyorsun.

Ey halkım, ölümle sınandın, şimdi ölümle uslan diyorlar. Ölü çocuklarını toprağa göm ve unut diyorlar.

Ey halkım, binlerce yıldan sonra, ölerek farkına vardın yaşadığının, şimdi ölümle korkutarak, unutturuyorlar. Elindeki tek şeyi, ölü çocuklarının anılarını, yarattıkları umudu söküp almak istiyorlar.

Ey halkım, bir kez daha, çocuklarının ölülerini gönderiyorlar sana. Ve ölüm sessizliğinde, çocuklarını toprağında yokluğa mahkum et diyorlar.

Ey halkım, yaşamı kutsamak varken, diline, bilincine ölümü nakşediyorlar.

Ey halkım, barış derken bile, seni öldürüyorlar. Barış sunaklarında, senin çocuklarını kurban ediyorlar. Ve sana, bir kez daha, çocuklarının ölülerini gönderiyorlar.