1.Amed Müzik Festivali bitti.

Aklımda kalan tek şey, Çopî sahnede iken oraya fırlayan ve ondan mikrofonu alan küçük bir çocuğun “Disco Bar, Cudî Gabar” diyerek bağırması idi. Ne için dedi, ne demek istedi halen anlamış değilim. Ama mühim mesajlar verdiğine eminim tabi, çok bağırdı çünkü…

Diğer ara notlar şöyle…

**
Çopî sahnede iken, bir genç sahnenin önünde ona bir kağıt uzattı. Çopî kağıdı okuduktan sonra elinde ki yüzüğü gösterdi… Yani o arkadaş kâğıda ne yazdı, “MsN eqLe” mi dedi, telefon numarasını mı verdi anlamadık. Deli cesareti de buna denir sahiden. Hayır yani beklentisi ne olabilir ki? Çopî sahneden onun kollarına mı atlasaydı? La hewle wele…
Daha ilginci ise, Çopî gayet sıcakkanlı ve samimi bir şekilde ellerine öpücüklerini koyup sahnenin sağ tarafına yollayınca, 2-3 kişi ağaca, direğe tırmandı. Bir kısım da bayıldı zaten…

**
Kürt gençlerinin kule yapma sevdası bir an önce araştırılmalı ve bir tez olarak sunulmalı. Kimse el atmazsa bu alan araştırması için gönüllü olduğumu belirtmek isterim. Bu kule geleneği nerden geliyor, neolitik çağda belirtileri var mı? Verilen alt mesajlar neler? Gençler nasıl hazırlanıyor bu işe. Sahne önünde nasıl motive oluyor? Düşerken ne hissediyor. Şimdiye kadar kule yapma girişimi ile yere çakılan gençlerimize ne oldu? Sayıları ne kadardır? Ve daha bir sürü soru… Akademik abêler û ablalar. Bir el atın kurban olim…

**
Son yıllarda her konserin olmazsa olmaz bir aykırı kitlesi var. Misal sahnede Amel Mathlouthi olsun. Bu yeni nesil aykırı grup, onun görebileceği yerde büyükçe bir alanı kaplayarak, özgürlük mahkûmları, lêxin lêxin gerilla vs. şarkıları ile kendileri söyleyip kendileri oynar. Dinleti ile alakaları yoktur. Takmazlar. Seyircide iyi toplarlar ve performansları güzeldir Özellikle sıkıcı şarkılara imza atan sahnede ki arkadaşlara iyi bir eleştiri tarafı da var.

**
Festivalin finalinde sahneden “Azadiya Welat okuyanlar el kaldırsın” deyince yılın en büyük yalanına da imza atmış olduk. Çünkü neredeyse tüm eller kalktı…

**
Zagros Tv’nin düzenlediği Kürtçe yetenek yarışmasına tepki de sert oldu. (Min Ciyawazim) Böyle kapitalist oyunlara gelmeyiz denildi. Her dinleti de vurgulandı… Sıra sende Acun! 2.Festivalde sana da iki çift lafımız olacak…

**
Sanatçıların genelinde aşırı politizasyon olma eğilimi vardı. Amed halkına sahneden bir güzelleme yapma, bir şeyler ispatlama derdi vardı sanki. Oysa halk kitlesi “Ne gerek var, biz birbirimizi bılîx, sen saan rehet ol” dediyse de aşırı kalabalık ve seslerden ötürü sahneye ulaştıramadık derdimizi…

**
Dağkapı meydanında ki konserde sahneye çıkan bir EMEP’li arkadaş vardı. Siyasi bir iki demeç verdi. Ve şöyle bir ifade kullandı “İçiniz rahat olsun. Biz de sizinleyiz”… O ara bittik, kül olduk. Bu nasıl bir söylem arkadaş! Allah’tan yanı başımızda ciğerci vardı, bir iki şiş bulup vurduk sağımıza solumuza, az kendimize geldik. Zaten söylemin abes olduğunu fark etmiş olacak ki, kısık sesle ‘şehîd namirin’ demeye başladı birden. Bundan sonrasını hatırlamıyorum, hastaneye kaldırdılar beni…

**
Zele Mele sahnede Amedlilerden bir ara kız istedi. Verdik mi vermedik mi hatırlamıyorum…
**Seyda Perinçek’e tüm Amed’liler kızgın. 2 saatlik yolculukta 3 parça besteleme başarısı gösterebilen kekê Seyda, Şemdinli üzerine hala bir şarkı yapmadı. Endişemiz had safhada!

**
Su ve simitçilere rakip olarak mısırcılar da büyük mücadeleler verdi. Kredi kartı ile mısır satan abêye ise ne desek az zaten.

**
Yelda Abbasi’ye vize vermeyen ve bizi onun güzel sesinden eden bürokrasiyi de nefretle kınıyoruz. Yazıklar olsun size… İçinize Türkiye mı kaçtı?

**
Sanatçı sıralaması iyi değildi… Halay’a göre bir düzenleme gerekirdi. Es geçilmişti.